პეტრე კოლხი სოციალური ქსელის საშუალებით შემდეგი სახის სტატუსს აქვეყნებს:
„პატარა ვიყავი, სოფელში თუ ვინმე გარდაიცვლებოდა, მთელი უბანი გლოვობდა. სახლში სადილს არავინ ამზადებდა, სირცხვილია, ადამიანი გარდაიცვალა, ჭირისუფალს არ უნდა მოვშორდეთო, იტყოდნენ.
იმ დროს ახალგაზრდა თაობა სოფლებს აქტიურად ტოვებდა, უმეტესად რუსეთში გადიოდნენ, მაგრამ სამწუხაროდ შინ კუბოებს მოვასვენებდით. ამ შემზარავ ისტორიას, პირველს მეზობელს ატყობინებდნენ, პირდაპირ ვერავინ ბედავდა მისვლას. მეზობლებს მითუმეტეს უჭირდა ამ ნაბიჯის გადადგმა. დღე ისე გავიდოდა, ვერ იგებდნენ როგორ მიეტანათ ამბავი.
ერთხელ მსგავსი შემთხვევის დროს, ისევ მეზობელთან მივიდნენ, ჩვენ ვერ მივალთ და ასეთი უბედურება შეემთხვა თქვენს ახლობელს, იქნებ ერთად გავაგებინოთო... მახსოვს, ონკანთან იდგა ოჯახის დიასახლისი, ისეთი განწირული კივილი დაიწყო, პირველი ის მოსახლე გამოიქცა, ვინც საკუთარი შვილის გარდაცვალება, მეზობლის ეზოში გაიგო!.
P.S. დღეს ერთმანეთთან სიხარულით მხოლოდ ცუდი ამბები მიგვაქვს" - წერს პეტრე კოლხი.
